Als ze na enig wachten aan de beurt zijn, moeder en dochter, trapt moeder ineens op de rem.
Ho.
,,Even een foto voor oma maken.’’
Terwijl dochterlief gedwee poseert – de nog net niet gekochte laptop voor de borst – maakt moeders gauw een kiekje met haar mobiele.
,,We hebben op verschillende plekken gekeken, maar die laptop was nergens meer te krijgen’’, zegt ze tegen de cassière.
Dus wat doe je dan, ten langen leste?
Naar de Mediamarkt, godbetert.
Waar het geen winkelbezoek mag heten, maar overlevering.
Nog één keer diep inademen en dan die schuifdeuren door.
De confrontatie aan met een ogenschijnlijk eindeloos aantal producten,
dat ook nog eens in een veelvoud staat uitgestald.
Strijkbouten, fototoestellen, tablets, kabels. You name it.
Een wand vol beeldschermen die allemaal aan staan.
Overal geluid. Overal mensen. Overal alles.
Waarheen?
Waarom?
Hoe?
Als je dat allemaal hebt doorstaan, en je laptopje hebt gevonden, dan is het niet in één rechte streep naar de kassa. Nee, dan móet je eerst nog door een verplichte loopslinger langs bakken vol graaigoed.
En dan is daar oma
aan wie gedacht wordt.
Dan is er hun aandacht en liefde voor haar.
En haar trots en dankbaarheid, die ze nu al voelen.
De menselijke maat.
Vastgelegd in die ene foto.
Waarbij die hele achterliggende anonieme massa verbleekt.