Weet je nog, als je je luchtbed leeg moest laten lopen? Nadat je met veel gehannes dat ingedeukte ventiel weer uit zijn holletje had gehaald. Hoe dieper dat zat tijdens de waterpret, hoe beter, want anders zat het alleen maar in de weg. Je kreeg het er uiteindelijk wel weer uit. Meestal door je gezicht vol in dat nog natte luchtbed te drukken en het er met je tanden uit te trekken.
Maar over dat leeglopen dus: met zo’n heel klein gaatje en zoveel lucht ging dat niet zo snel. Om er flink druk op te zetten, vouwde je dat luchtbed eerst dubbel en dan ging je er met je volle gewicht bovenop liggen. Deinend en wel.
Tot in een plastic tas
En daarna nog een keer dubbel dubbel – zonder dat ventieltje af te knijpen natuurlijk – net zolang tot je de grond weer voelde en je luchtbed klein genoeg was om in een plastic tas te passen.
Ik moest er weer aan denken toen ik afgelopen week de slechtvalken volgde die op drie eieren zitten te broeden op maar liefst 85 meter hoogte. Over luchtbedden gesproken. Ze broeden in een klein, wit, speciaal voor hen gemaakt hokje boven op een oude fabrieksschoorsteen in Ede.
Man en vrouw wisselen elkaar keurig af, zo is te zien op de livecam. Zoveel evenwichtiger dan bij de mens. Terwijl de één broedt, is de ander de hort op. Hapje eten, even de benen strekken, even wat anders dan alleen maar binnen zitten.
De wisseling van de wacht wordt aangekondigd door een luid gekrijs van de slechtvalk die terugkeert bij het nest. Of nest… Meer dan een dun laagje ronde stenen is het niet waar de eieren op liggen.
Wegwezen!
De broedende slechtvalk weet niet hoe gauw hij zich uit de voeten moet maken na zoveel uur liggen, waarna de ander zich naar de eieren begeeft. En dan begint een heel zorgvuldig pas- en meetproces.
Tikkeltje naar links, wat frummelen op rechts – alles met uiterste voorzichtigheid – totdat het daar beneden, buiten het zicht van de camera, lekker ligt. Net zo’n uitgekiend positiespel als op dat luchtbed, maar dan uiteraard juist om de eieren te sparen in plaats van te pletten.
Rustgevend
Het is heerlijk rustgevend om dat gebroed op de achtergrond te volgen. Of je nu ’s ochtends kijk of ’s avonds voor het slapen gaan, een van de twee is altijd present. Uren gaan voorbij waarbij alleen het ruisen van de wind klinkt, wat geschuif op die stenen en een trein die af en toe passeert.
Die twee slechtvalken doen hun ding, in grote gezamenlijkheid en in de tijd die moeder natuur voorschrijft. Geen mens die er aan te pas komt. En dat besef is misschien nog wel het mooiste van alles.