Circle of life

Klinkt mooi hè, circle of life. Alsof iets af is. De cirkel is rond. Maar wanneer dan? Als je voor nageslacht hebt gezorgd? Als je dood bent? Ik zie ‘m niet zo, die cirkel. Ik zie meer – met een beetje geluk – een meerbaans weg.

De Circle of life werd in 1994 bezongen in The Lion King, de animatiefilm waarbij je met je hart voor dieren al in tranen bent voordat de titel in beeld verschijnt.

It’s the circle of life
And it moves us all
Through despair and hope
Through faith and love
‘Til we find our place
On the path unwinding
In the circle
The circle of life

Die Disneyfilm ging over de geboorte van het leeuwenwelpje Simba die trots vanaf een rots wordt getoond aan het dierenrijk. Na heel veel avonturen eindigt het verhaal met hetzelfde ritueel, al is het dan het welpje van Simba en zijn liefje Nala. Eind goed al goed.

Dat is een cirkel. Of liever gezegd één cirkel. Want ondertussen heeft ieder levend wezen ook een eigen levenspad. Dat ergens begint en dat op een gegeven moment voorbij is. Elke weg is eindig, ook een levensweg.

En ja, om in die beeldspraak te blijven: af en toe rijd je een rondje, ligt er er een rotonde op dat levenspad, maar verder is het toch vooral één (hopelijk lange) lijn. Een spoor van A naar B. Dat bij de een wellicht rustig en recht loopt, en bij de ander een stuk grilliger is, vol bochten en zijwegen. Niks cirkel. Het is een weg die alleen jij hebt te gaan en die als je geluk hebt een meerbaans weg wordt omdat iemand of een aantal mensen een stukje met je mee op loopt.

Blijvend gaatje in je hart

Je opa’s en oma’s die op een keer afbuigen omdat hun pad er op zit. En die met hun vertrek, hoe vaak je ook omkijkt in de hoop nog een glimp van ze op te vangen, een blijvend gaatje in je hart slaan. Ouders idem dito. Die nemen je mee aan de hand, tot je op eigen benen kunt staan en kijken je na als je vervolgens zelfstandig verder gaat.

Collega’s, vrienden, bekenden, je maatje, als je dat hebt. Met jou bevolken ze jouw levensweg, in steeds wisselende samenstelling. En dan helpt het als je onderweg het gezelschap van jezelf en van anderen koestert. Juist omdat het eindig is, uiteindelijk, altijd.

Achterom kijken kan altijd nog.

Plaats een reactie